Прадугледзець свой лёс немагчыма, але некаторыя падзеі ці выпадкі ў жыцці даюць нам пэўны накірунак. Так адбылося з чарговым героем фотапраекту райгазеты Васілём Меранковым, калі ён амаль выпадкова апынуўся на курсах кіроўцаў ад ваенкамата             з-за недахопу там навучэнцаў. З таго часу ён, добра асвоіўшы тэорыю і практыку,  не выпускаў “баранку” аўтамабіля амаль 45 гадоў. А пра дасягненні кіроўцы шмат разоў пісала раёнка і не толькі. Падчас службы ў арміі Васіль быў кіроўцам машыны, на барту якой перавозіліся ракеты. Затым — праца ў геолагаразведцы ў “Белнафтагеолагафізіцы”, дзе яму прыходзілася перавозіць узрыўчатку. Тут, у гэтым трэсце Васіль Емельянавіч сустрэў сваю будучую жонку  Антаніну Уладзіміраўну, пасля сціплага вяселля з якой маладыя пераяз-джаюць на яе радзіму, у Чэрыкаў. 

І ў 1977 годзе аўтапарк № 20 прыняў на работу маладога хлопца кіроўцам аўтобуса. Усе 40 гадоў Васіль Емельянавіч працаваў на асноўным маршруце Магілёў – Чэрыкаў. Колькі было дастаўлена пасажыраў у абласны цэнтр і колькі з яго назад – падлічыць нерэальна. А вось працоўны час кіроўцы ў сярэднім магчыма. Былі выпадкі, калі Васіль Меранкоў меў ў месяц па 360 працоўных гадзін, а быў у руху па 270.

– Мне заўсёды падабалася мая праца, – гаворыць Васіль Емельянавіч, – я з задавальненнем ішоў на яе. Мне не складала ніякіх цяжкасцей працаваць з рэйсу ў рэйс ці выконваць іншыя даручаныя паездкі.

Дарэчы, былі розныя і іншыя маршруты. Так, амаль па ўсім былым СССР ён трымаў заданы курс. Гэта былі і экскурсіі, і таварыскі матч з працаўнікамі ДАКа і кіеўлянамі, і паездкі, звязанныя з аздараўленнем дзяцей.

А ў 1990-я гады прыйшлося адвозіць нашых “камерсантаў” у Расію для гандлю. Фірма афіцыйна  арэндавала ў аўтапарка аўтобус. Многа чаго набачыўся і адчуў Васіль Емельянавіч у гэтых рэйсах. Былі і кур’ёзныя, камічныя выпадкі, і прыходзілася дапамагаць людзям у бядзе. А бывала, і самі траплялі ў цяжкае становішча, напрыклад, калі бензін скончыўся, а на запраўках у Расіі яго рэалізоўвалі толькі для спецтранспарту, дапамагло насамрэч братэрства, калі людзі аднаго населеннага пункту па літры выносілі ў каністрах паліва, каб напоўніць бак аўтобуса.

Зараз Васіль Емельянавіч – на заслужаным адпачынку, але цікавіцца навінамі і жыццём аўтапарка. Ды і як забыць, калі будынкі прад-прыемства, яго сцены – у некалькіх метрах ад яго дома. Сам іх від і пах ГЗМ, гукі… хочаш не хочаш, а напамінаюць аб працоўных буднях. Канешне, сям’я, тры дачкі і чатыры ўнукі не даюць сумаваць дзядулі і бабулі, аднак забыць пра тыя маршруты, кожны з якіх станавіўся амаль баявым, немагчыма.

Алеся ПАНІМАЕВА.