Радзіма… Яна шматаблічная. Для адных — гэта родны горад, вуліца ў горадзе або невялікі дворык, вёска, дзе прайшлі лепшыя дзіцячыя гады, для іншых — кавалачак дзікай прыроды, які цешыў вока і дарыў пачуццё напоўненасці і спакою. А што для вас значыць выраз «Мая малая Радзіма»?

Паразважаць над гэтай фразай было прапанавана навучэнцу ДУДА «Чэрыкаўскі цэнтр дзіцячага і юнацкага турызму» — Яўгену Закоркіну – неаднаразоваму пераможцу розных раённых, абласных і рэспубліканскіх конкурсаў. У кастрычніку Яўген разам з педагогам Аксанай Куцарскай прынялі ўдзел у абласным этапе акцыі навучэнскай моладзі «Жыву ў Беларусі і тым ганаруся», дзе праца «8 жамчужын Чэрыкаўшчыны» заняла 1 месца. Яшчэ адна праца Яўгена «А ў нашай хаце свята» перамагла ў конкурсе, які праводзіўся газетай «Пераходны ўзрост». З 5 па 22 снежня Яўгену трэба будзе расказаць пра Чэрыкаўшчыну  ў чацвёртым  рэспубліканскім этапе акцыі, які пройдзе ў лагеры «Зубраня», пуцёўку ў які ён выйграў дзякуючы перамогам у краязнаўчых конкурсах.

Выраз «Мая малая Радзіма» Яўген Закоркін трактуе так:            

— «Мая», — таму што тут мой дом, мая сям’я, мае сябры, мая вуліца, мая школа. «Малая» — таму што гэта маленькая часцінка маёй неабсяжнай краіны. «Радзіма» — таму што тут жывуць родныя майму сэрцу людзі. Нішто на зямлі не можа быць бліжэй, мілей, чым малая радзіма. У кожнага чалавека яна свая. У адных — гэта вялікі горад, у іншых — маленькая вёсачка, але ўсе людзі любяць яе аднолькава. Радзіма не абавязкова павінна быць вялікай. Гэта можа быць які-небудзь куток вашага горада, пасёлка, а яшчэ тое, што вам больш за ўсё падабаецца, тое, што вам хочацца паказаць іншым і тое, чым хочацца ганарыцца.

Ва ўсе часы людзі шукалі скарб, і ў кожнага ён свой. Вельмі часта жыхары Чэрыкаўшчыны гавораць: “Вось яна жамчужана нашага раёна!”, і кожны раз людзі здзіўляюцца хараству жамчужын. Вось і карэспандэнту  «ВЧ» Яўген Закоркін рассказаў пра вялікі скарб, які есць у нас на Чэрыкаўшчыне — а скарб гэты “Восем жамчужын”.

Першая жамчужына: Сон-трава, яна ж Прастрэл раскрыты, расказвае Яўген Закоркін.

— Гэтая кветка ў Беларусі расце досыць шырока, аднак арэал яго распаўсюджання з кожным годам скарачаецца. Справа ў тым, што гэты від аддае перавагу старым лясам з нізкай шчыльнасцю дрэваў, бо не любіць цені. А праз вядзенне гаспадарчай дзейнасці нашыя лясы пастаянна амалоджваюцца. Што вымушае сон-траву альбо «хавацца» ў глебу, як ар-хідэя-прывід, альбо знікаць наогул. Чаму мінавіта з гэтай кветкі я пачаў вас знаеміць са сваім скарбам? Напэўна таму, што яе любіць мая матуля, а яшчэ таму што разам з ей прыходзіць вясна, а гэта значыць што жыццё працягваецца. Вясна — напэўна, самая чаканая і аптымістычная пара года.

Другая жамчужына:  Кветкі яблыні. Яблыні

—           Сёння мы жывем у мірнай краіне, можам усміхацца сонейку, марыць, — кажа Яўген Закоркін. — Але ж так было не заўседы. Ліхалецце, калі наша зямля плакала ад болю за сваіх жыхароў, а рэкі былі чырвонымі ад крыві, назаўседы будуць у нашай памяці, як і той пераможны май. Пераможны май 1945 года асацыюецца з вялікім пачуццём усенароднай радасці, гонару і шчасця, з водарам квітнеючых яблынь, якія, здавалася б, сама прырода падарыла народу-пераможцу як сімвал адраджэння і ўсенароднага свята.  Яблыневы цвет — гэта сімвал вясны, адраджэння, пачатку новага жыцця, што як мага лепш перадае агульнанародную радасць розных пакаленняў у сувязі з Днём Вялікай Перамогі. На маю думку, гэта вельмі прыгожая і важная жамчужына для майго раёна, бо вобраз квітнеючага яблыневага саду сімвалізуе ўрадлівасць, дабрабыт, дынамічнае развіццё, поспех і працвітанне суверэннай незалежнай Беларусі.

Трэцяя  жамчужына: Сасна

Сасна — адна з самых старажытных раслін зямлі. У розныя часы і ў розных народаў сустракаюцца неаднолькавыя сімвалічныя значэнні сасны: вобраз неўміручасці, вобраз нязгаснага жыцця, вобраз нараджэння, сталасці, шчырасці, жыццёвай сілы, урадлівасці, сілы характару, маўчання, адзіноты. Дзякуючы сваім якасцям, сасна сугучна з беларусамі, з рысамі іх характару. А яшчэ беларускі народ паважае і шануе сасну менавіта за яе паўсюднае распаўсюджанне на тэрыторыі Беларусі і шырокае выкарыстанне гэтага дрэва (ствол, кара, ігліца, шышкі, смала) у гаспадарцы, прамысловасці, медыцыне.

Прытрымліваючыся прымаўкі “Сасна там красна, дзе расла”,  мы можам лічыць яе сваім родным сімвалам. Бо на Чэрыкаўшчыне расце асабовая сасна – карабельная або сасна Веймутава. Калісьці гэту сасну ў вёску Горкі прывёз князь Абаленскі, каб яго сям’я, якая пакутвала ад легачных захворванняў, магла дыхаць цалебнай хвояй. З той пары сасновы лес, пасаджаны Абаленскім, стаў прывабным месцам для жыхароў і гасцей нашага раёна. Я лічу, што гэта сапраўдны скарб і самая вялікая жамчужына нашага раёна.

Чацвертая жамчужына: Чабор

Хіба на вечар той можна забыцца? Сонца за борам жар-птушкай садзіцца, Штосьці спявае пяшчотнае бор, Пахне чабор, Пахне чабор, — цытуе Пятруся броўку Яўген. — Гэтыя радкі я памятаю вельмі даўно, менавіта іх чытае мая маці за кубкам духмянай гарбаты. Для мяне чабор — гэта ўтульнасць, матуліна пяшчота,  і калі я вырасту, то заўсёды буду памятаць гэты цудоўны пах гарбаты з чабора – пах дзяцінства, утульнасці, сям’і і Радзімы. Так, і я не памыліўся, бо Радзіма гэта тое месца, дзе зрабіў першы крок, а яшчэ пах дзяцінства. Для мяне гэта пах чабору і не толькі ў гарбаце, прыязжайце да нас улетку, я вас здзіўлю  фіялетавым лугам з чароўным пахам. Таму я лічу што чабор сапраўдны сімвал нашага краю, сімвал сямейнай утульнасці. Сям’я — гэта самае галоўнае, што можа быць у жыцці,самы танны скарб.

Пятая жамчужына. Сіваграк

Хачу сказаць, што калі б у прыродзе раздавалі ўзнагароды за самы стыльны нарад, гэтая птушка па праве заслужыла б тытул галоўнай модніцы птушынага двара. Шчыльнага целаскладу, яна адразу кідаецца ў вочы, ўзрушаючы яркім апярэннем. Яе галава, шыя, брушка і пёры крылаў, нібы ў тон бяздоннага неба, афарбаваны ў насычаны блакітны колер. Ніжняя частка спінкі і подхвосце зусім цёмна-сінія, нават фіялетавыя, з чорнымі ўкрапінамі. А вось вяршыня тулава нечакана працягнутая суцэльным рудавата-бурым мазком. Казачнае спалучэнне. Знаёмцеся: вельмі прыгожая і рэдкая птушка Беларусі — сіваграк, якая жыве ў вёсцы Гронаў нашага раёну, і я лічу, што гэта самая прыгожая жамчужына.

Шостая жамчужына: Вінаградны слімак

— А зараз я вас, напэўна, здзіўлю, — гаворыць Яуген Закоркін. — Чаму мінавіта слімак? Сёння  ўжо не здзівіш ні ківі з бананамі, ні апельсінамі з ананасамі, ні разнастайнасцю морапрадуктаў: кальмары, крэветкі, крабы, васьміногі, мідыі — чаго толькі няма ў сучасных крамах. Але мала хто ведае, што наша сухапутная краіна валодае уласным запасам не менш карыснага малюскі — вінаграднага слімака. І жыве гэты скарб у вёсцы Мірагошч Чэрыкаўскага раена на аграсядзібе “Лілея”, дзе створана сапраўдная слімаковая ферма. Я лічу, што у хуткім часе менавіта гэта жамчужына (слімак) стане брэндам Чэрыкаўскага раёну, бо ўсё новае і нязведанае заўсёды вабіць.

Сёмая жамчужына: Мядзведзь

—           Мядзьведзь гэта сімвал мужнасці, стойкасці, якой у нашага народа шмат, — кажа хлопец.    — Чэрыкаўляне міралю-бівыя людзі, якія як мядзьведзі ніколі першыя не нападаюць, але заўседы абараняюць сваю зямлю. Кажуць, што сапраўдныя мядзьведзі таксама з’явіліся у нашых лясах. Сёння мы заўсёды рады гасцям, з задавальненнем пакажам хараство нашай Чэрыкаўшчыны. Вось такая жамчужына, мужная і прыгожая.

Восьмая жамчужына  — Бобр

— Ну вось і восьмая жамчужына. Чаму бобр? Вы скажаце – гэта сімвал Бабруйска, гэта так, і я нават не буду с гэтым спрачацца. Але ж, чаму ён не можа быць сімвалам горада, які чысты і прыгожы, і ўжо больш за 5 год лідар па добраўпарадкаванню ў Рэспубліцы? А хто ж яшчэ добры гаспадар і будаўнік як не бабёр? Кожны год у горадзе з’яўляецца будынак – шматпавярхоўка ў якой хутка гучыць дзіцячы смех. Гэта азначае, што у горада працягваецца жыццё.  Бабры таксама будуюць свае хаткі каб прадоўжыць свой род. Таму мая апошняя жамчужына азначае — росквіт нашага горада, дабрабыт жыхароў, і няхай наш Бабёр будзе сапраўдным будаўніком дабрабыту нашага раёна.

У кожнага чалавека ёсць свой родны кут, куды хочацца ўвесь час вярнуцца. Чаму гэта месца так цягне да сябе? Чаму многія тужаць аб ім на чужбіне? Напэўна, таму, што і знаёмства з навакольным светам ўпершыню адбывалася менавіта ў гэтых краях. Маленькі чалавек упершыню тут убачыў сонца, пачуў шум дажджу, пайшоў у школу, знайшоў сяброў. Дзе б ні быў чалавек, у які куток зямлі ён бы не зайшоў, ён заўсёды будзе ўспа-мінаць свой родны кут, такі прыгожы і каханы.

Падрыхтавала Насця Усцінава